Toen wij aan de Johan den Haen gingen wonen plantte Marien met zijn vader en zoon een boom. De boom groeit en bloeit en draagt ieder najaar vrucht. Leen overleed in 2020 en Marien brengt jaarlijks een peul van de Gleditsia naar het graf.

In ‘Het eiland van de verdwenen bomen’ van Elif Shafak wordt de liefdegeschiedenis vertelt van het Turks meisje Defne en de Griekse Kostas in de jaren ’70 op Cyprus. Een gevaarlijke liefde want er woedt een bloedige burgeroorlog tussen de twee volken.

Afwisselend springt het verhaal van de jaren ’70 op Cyprus, naar eind jaren 2010 in Londen, wanneer Ada -de dochter van Kostas en de inmiddels overleden Defne- zich verdiept in de geschiedenis van haar ouders en op zoek gaat naar haar wortels.

Een belangrijke rol is weggelegd voor een vijgenboom die door Shafak wordt opgevoerd als alwetende verteller. Hoewel het in het begin een beetje ongemakkelijk voelt -een pratende boom- went het snel en blijkt het een mooie vondst. Die vijg, ooit geworteld in de warme aarde van Cyprus en door Kostas meegenomen naar Engeland, is een oude, wijze en betrouwbare getuige van een pijnlijke geschiedenis. 

Ik vond het een prachtige poëtische roman waarin grote thema’s worden aangesneden zoals migratie, identiteit, rouw, spiritualiteit, familie en de verhouding tussen mens en natuur. Het is wel een volle roman en misschien hier en daar wat overdadig qua thema’s, beelden en taalgebruik. Maar het hielp mij ook om me helemaal onder te dompelen in het verhaal en behoefte kreeg om meer te willen weten over Cyprus en de intrigerende geschiedenis van dit eiland.