Het is koud in het verpleeghuis. Op de gangen en op kantoor staan de ramen open; ventilatie. Helaas kon vrijdag de viering die ik had voorbereid niet doorgaan. We nemen geen risico- terecht- met groepsactiviteiten. Ik voel de onrust bij bewoners en medewerkers stijgen. Ook bij mij. Het wordt een lang, koud najaar met grote uitdagingen. Ook op sociaal gebied; blijven we met elkaar verbonden zoals tijdens de eerste golf?
In de Volkskrant van dit weekend stond een mooi essay: Biedt de herfst dit jaar toch nog enige troost? van Sander van Walsum. Dit jaar versterkt corona de herfst-melancholie, denkt René Diekstra. De beleving van de wereld zal nog grijzer zijn dan in andere jaren.
De herfst is het jaargetijde waarin mensen gaan schrijven, dichten en schilderen om de demonen die hen besluipen te verdrijven. ‘Zonder melancholie zou er slechts lichtzinnige en oppervlakkige geluks-cultuur zijn die de tragiek van het leven miskent (..) Onrust baart elegantie,’ schreef Eric G. Wilson in Against Happiness. Onrust baart elegantie. Inderdaad. Ik hou erg van Nick Drake, Leonard Cohen en Rutger Kopland.
Gister heb ik me in ieder geval nog gelaafd aan de schoonheid van de nazomer en gewarmd aan de laatste zonnestralen in eigen tuin. En ik bakte een appeltaart met pruimen. Om een bodempje te leggen…
Dag-gedicht van vandaag- 27 september- uit: ‘Ik wou dat ik een vogel was’, een natuurgedicht voor iedere dag
Het is vandaag zo’n dag
tussen herfst en zomer in
dat alles ruikt naar appels
en een brok betovering.
In mijn buik voel ik nog warmte
van een ver vakantieland
maar buiten waait een briesje
dat speels kriebelt aan mijn hand
De blaadjes van de bomen
zijn gemaakt van glimmend goud.
Ik geniet van ieder sprankje,
want morgen wordt het koud.
Reine de Pelseneer
