Vrijdag hebben we afscheid genomen van onze allerliefste (schoon-)vader en opa Leen. Wat zullen we hem missen. Leen was een man van weinig woorden, zorgzaam en eerlijk. En zeer geliefd. Het was ook niet moeilijk om van hem te houden.
Siem en opa hadden vanaf het begin een hechte band. De enige die Siem moeiteloos in slaap kreeg was opa Leen, met zijn rust en tomeloze geduld. Samen in de tuin werken, samen spelen, en heel veel kroelen.
Siem vertelde me vorige week dat het kloppen van je hart eigenlijk het kloppen van je geest is. Als je hart niet meer klopt, gaat het deurtje open en kan je geest eruit vliegen. Ik heb Leen Siems’ filosofie nog verteld. Hij knikte instemmend.
Wij moesten hem loslaten, zodat zijn geest kan vliegen.
Goede reis lieve Leen. Adieu
Kijk,
ik weet het niet
ik was nog nooit dood,
maar als je nou dood bent,
wat zie je dan
wat zie jij nu wat ik niet zie?
Want als de ogen zich sluiten
en het zicht naar binnen keert,
waar ben ik dan?
En jij?
En wij?
Kijk,
als ik die kurkentrekker pak,
die Zweedse van blank berken
en een fles rooie ontkurk,
dan zie ik jou voor me,
zoals je dat deed
je ogen,
je hand,
het glas.
Kijk,
dat wel
en de zon
een rooie bal over de heuvels
en de meeuw
een vliegende vlek in de zon
net als jij.
Bert Schierbeek
