Acht jaar lang heb ik gewerkt als maatschappelijk werker. Onderstaande foto was op mijn laatste werkdag in 2011. Ik heb het altijd erg naar mijn zin gehad in de hulpverlening. Fantastische collega’s en kleurrijke clienten.

Sommige clienten blijven je bij. Zoals Aad. Aad liep niet, hij huppelde. Hij had jaren als manusje van alles bij een bouwbedrijf gewerkt totdat hij gereedschap tegen de muur had gekeild in een driftbui. Hij raakte zijn baan kwijt, begon steeds meer te drinken en kwam in de schulden. Aad kwam tweewekelijks met zijn Bas-van-der-Heijden-tas vol papieren naar me toe. Ik hielp hem richting schuldhulpverlening. Aad bleef optimistisch. Als ik vroeg of hij wat te eten had voor die avond zei hij: O, ik heb nog macaroni met een flinke pets ketchup. 

Ik moest aan Aad denken toen ik Ilyas las van Ernest van der Kwast. 

Deze roman gaat over een Rotterdamse museumconservator die zowel qua werk als prive in een crisis zit. Aan de keukentafel raakt hij in gesprek met zijn Bulgaarse schoonmaakster die haar eigen sores heeft. Hij gaat haar helpen. Maar al snel blijkt de schoonmaakster niet de enige met problemen in de stad. De conservator ontdekt de wereld van de plastic tas vol schulden, het CAK en de keuzemenu’s bij de belastingdienst.

Ik heb de roman met plezier gelezen. Van der Kwast stelt de kloof tussen arm en rijk aan de kaak. Daarnaast beschrijft de eenzaamheid van een huwelijkscrisis en de zoektocht naar zingeving van de moderne mens. Zijn stijl is lichtvoetig en geestig, maar steeds met die schurende ondertoon.