Annette en Leonie hadden een lief cadeau voor me bedacht voor mijn verjaardag in januari: een workshop over Frida Kahlo. Helaas moest ik verstek laten gaan vanwege het welbekende virus. Maar mijn vriendinnen zijn niet voor een gat te vangen; ik mocht alsnog een film uitkiezen in mijn favoriete bioscoop Lantaren Venster.

Ik poch er graag mee: mijn geboortedag 8 januari heeft iconische figuren voortgebracht. Ik noem David Bowie, Stephen Hawking en Elvis Presley. Dus toen ik las dat Elvis donderdag in premiere zou gaan, moest het zo zijn. 

Daarom storten we ons gister ruim tweeënhalf uur lang in het hysterische leven van the King of Rock and Roll. Regissseur Baz Luhrmann maakte eerder Moulin Rouge en Romeo en Julia. Geen gelaagde personages of emotionele diepgang, maar een uitbundige muzikale show-movie. Ik werd lichterlijk high van de goedkope aftershave waarmee de man voor mij zich rijkelijk had besprenkeld maar dat paste op de een of andere manier wel bij de film.

Maar jongens. Wat een muziek en wat een acteur (Austin Butler) met zijn rythm and blues, losse heupen en zwoele blik. En als je dan aan het einde van de film de echte Elvis zijn laatste optreden ziet geven als getroebleerde 42-jarige, moet je toch even slikken.