Ze zit in haar kamer en de telefoon gaat. Ze is de 100 gepasseerd en behoorlijk doof, dus het duurt eventjes voordat ze het in de gaten heeft. Ik ben getuige van een ontroerend ochtendritueel. Zoon belt naar zijn moeder. Iedere ochtend en iedere avond.

Heb je lekker geslapen mamma?

En straks lekker een kopje koffie.

Tot vanavond.

Ze keert zich naar me toe en vraagt me of ik ook een zoon heb. Ja zeg ik, hij is zondag negen jaar geworden. Ze knikt. De mijne is achtenzeventig.

Zonen zijn anders dan dochters, vertrouwt ze me toe. Zorgzamer.

Iedere ochtend luister ik in de trein naar Poëzie Vandaag waarbij Ellen Deckwitz een gedicht voorleest en duidt. Dit gedicht van Frank Koenegracht deed me glimlachen en gaat over die bijzondere relatie tussen moeders en zonen. Schitterend in zijn absurditeit en ook een beetje ontroerend.

Brief aan mijn moeder

Moet je horen, mamma, luister je?
Ik lees hier over een aanbod
waarbij zeer oude moeders met
meestal zeer oude zonen die
om niet tastbare redenen niet meer
bij ze willen slapen
een zwaan ter beschikking wordt gesteld
door de thuiszorg.
Het gaat om Hollandse zwanen.
Ze zwemmen overdag rond,
maar ‘s avonds worden ze opgeborgen
in prachtige vitrines.
Ze worden thuisbezorgd en in je bed gelegd.
Ze slaan hun linker vleugel om je heen: dat
is tegen angst voor duizeligheid en ze leggen
hun snavel op het andere kussen:
dat is tegen de eenzaamheid.

‘s Ochtends worden ze weer opgehaald.
Nou, doe het maar, mamma.
Je bent er immers voor verzekerd.