Ooit schreef ik een werkstuk voor kunstgeschiedenis in 5 VWO over de Italiaanse kunstenaar Marino Marini. Ik was geïntrigeerd door dit beeld dat ik voor ‘t eerst zag tijdens een excursie met de klas in het Kröller-Müller museum. En vandaag stond ik -ruim 25 jaar later jaar later- met mijn eigen ‘Marino en zoon’ weer oog in oog met Ruiter en Paard.

Toen werd ik ook al gegrepen door de manier waarop Marini het oude klassieke thema van ruiterbeelden vormgaf. De ruiter (de mens) zit niet heersend en zelfverzekerd in het zadel maar het paard (het leven) is onstuimig en lijkt hem eraf te willen werpen. De ruiter steekt wanhopig -of vol overgave?- zijn armen in de lucht. Prachtig.

Ook de vele schilderijen van Van Gogh maakten weer indruk. Ook op Siem, die Vincent tot een van zijn favoriete meesters heeft verklaard. Zijn portret prijkt nu met Desiderius op ‘t plankje naast zijn bed.

We hebben alledrie genoten van de kunst, de beeldentuin en de heerlijke lentestralen.