En dan sta je ineens even helemaal stil door een acute blindedarmontsteking.
Dinsdagavond laat is de boosdoener eruit gehaald in het Groene Hart Ziekenhuis. Wat een geluk dat er altijd een medisch team, operatiekamer en bed voor ‘een spoedje’ vrijgehouden wordt. Ik werd wel even met mijn neus op de feiten gedrukt: de zorg draait overuren. Er moest letterlijk ergens een bed vandaan gehaald worden op de verpleegafdeling. En zoals altijd ben ik diep onder de indruk van de medische zorg als je het zelf ondergaat.
En nu thuis herstellen: ik word liefdevol verzorgd voor echtgenoot, zoon maakt tekeningen, en ik word haast verlegen door alle bloemen en aandacht die een ontstoken appendix met zich meebrengt.
Op de bank, -beetje zoeken naar comfortabele houding- zoek ik een ‘leuke’ podcast.
Misschien geconfronteerd met eigen sterfelijkheid (of ben ik toch ook een beetje goth, zie vorige blog?) kies ik voor de podcast ‘Kassiewijle’ van de VPRO:
Kunstenaar en funerair specialist Babs Bakels is van jongs af aan mateloos gefascineerd door de dood. Radiomaker Laura Stek die haar sterfelijkheid juist graag negeert, raakte geintrigeerd door Babs: waarom omringt iemand zich constant met eindigheid en verval?
Ik heb geboeid geluisterd. In zes afleveringen wordt onze complexe omgang met de dood onderzocht. Een beetje macaber van de wetenschappelijke snijtafels waar dode lichamen als preparaten worden gebruikt, tot het plastische van de doodsreutel, en de juridische kanten van de wet op de lijkbezorging.
En toch echt: een aanrader. En.. natuurlijk ontzettend blij dat ik nog niet kassiewijle ben.
Lieve Mirjam, heel veel beterschap voor jou!
Laat je goed verwennen.
Hartelijke groet Christien
Hallo Mirjam,
Vreemd woord eigenlijk, dat kassiewijle. Zag dat het een verbastering is van het Jiddische hasjeweine.
Ik wens je een voorspoedig herstel van je blindedarmoperatie.
Hartelijke groet, ook van Marijke,
Kees
Van harte beterschap Mirjam. Ik wens je een spoedig herstel toe.
Kassiewijle komt denk ik echt van het Jiddische woord hasjeweine, als getogen Amsterdamse ken ik het woord als hassieweile.
Het woord werd gebezigd als iemand was overleden en “weile” had dan de betekenis van dood, maar hassieweile werd ook wel gebruikt als iets verdwenen was.