Een paar weken geleden ontving ik een mail van uitgeverij Grosveld: ‘Uw theaterstuk Tuinstraat 14 wordt op 13 februari gespeeld in Gelselaar’. In 2000 schreef ik dit toneelstuk samen met mijn CJV-en toneelmaatje Sjoerd van Leeuwen. Op zijn kamertje in Waarder hebben we heel wat avonden samen achter de computer gezeten. De verhaallijn en de personages kwamen grotendeels van mij (een nieuweling probeert zijn weg te vinden in een sjofel studentehuis met allerlei stereotype studenten) maar Sjoerd was de meester van de dialogen en de grapjes. Sjoerd studeerde biologie en kriebelde tijdens zijn colleges absurde ideeën en woordgrapjes op papiertjes. Hij toverde die dan uit een van de zakken van zijn legergroene broek tevoorschijn en die verwerkten we dan in het script. Een van de personages Oele -tiendejaars Arabische letterkunde en filosofie- kwam regelrecht uit zijn brein en hij viel min of meer samen met zijn eigen creatie. Het hele dorp leefde destijds mee met onze premiere; de plaatselijke kapper ontdeed Sjoerd van al zijn haar met uitzondering van een staartje bovenop, mijn ome Cor reed rond met aanplakbiljetten in zijn bestelbus en we repeteerden in de werkplaats van de Driebrugse loodgieter. Mooie dorpse herinneringen die enerzijds een mensenleven geleden lijken, anderzijds voelen als de dag van gister.

Ik ontving nu voor het eerst bericht dat Tuinstraat ten tonele gebracht werd. Het stuk wordt zelden gespeeld en de uitgever kon mij ook niet meer vinden na een aantal verhuizingen. In google maps vond ik Gelselaar uiteindelijk: een dorpje in het oosten van het land met 700 inwoners. Samen met mijn Jolanda (trouwe metgezel van mijn jeugd en in Tuinstraat ‘artistieke Pien’) toog ik gisteren naar de Achterhoek. Op het raam van het dorpshuis/café zagen we Tuinstraat 14 aangekondigd. Toch bijzonder om je eigen naam op het affiche te zien staan, naast de naam van Sjoerd, die inmiddels alweer 6 jaar geleden is overleden..

We schoven aan een tafeltje met een Perzisch tapijtje en de dame van het dorpshuis bakte patat voor ons met een gehaktbal. Zes piepjonge spelers kwamen zenuwachtig naar ons tafeltje “Ik speel Pien in uw toneelstuk mevrouw”. We voelden ons acuut stok-oud, zeker toen we ons realiseerden dat deze jongeren nog niet geboren waren toen wij het schreven.. Het was een nostalgische en hartverwarmende avond, waar de herinnering aan Sjoerd prominent was. Zes jaar na zijn dood werd er nog gelachen om zijn grappen, struikelden ook deze acteurs over zijn onnavolgbare zinsconstructies en werd het verhaal van Sjoerd van Leeuwen opnieuw verteld in een Gelders kerkdorp.