Niets fijner dan na een mooie reis of vakantie thuiskomen. En eerlijk is eerlijk; ons huis is ook een heel fijne plek om naar terug te keren.
In ons huis hebben we in de loop van de tijd mooie en dierbare spullen verzameld. Schilderijen en tekeningen, foto’s en beelden. Onze bergbeklimmer Maurice -gemaakt door Leonie- knikt ons-amateur-alpinisten- minzaam tevreden toe bij thuiskomst.

En ook worden we verwelkomd door het groene hert. Een paar maanden terug kreeg Marien haar van gulle vriend Ronald. Ze is elegant en mysterieus.

In een van de boeken die ik in mijn koffer had, spelen herten een belangrijke rol: Aleksandra van Lisa Weeda. Deze roman gaat over de geschiedenis van haar Kozakken familie in Oekraïne. Na tachtig pagina’s heb ik het boek echter dichtgeslagen. Want, deze historische familieroman is geen ontspannende vakantielectuur. Het vergt je volledige aandacht.

De herten verbeeldden de Kozakken-voorouders die gestorven zijn en veranderen in witte herten met een gouden pijl in hun rug. Zij geven reacties op alle gebeurtenissen in het boek.
Thuis ben ik opnieuw begonnen in Aleksandra. De vorm, de wisseling in zowel tijd als vertel-perspectief, het magisch realisme en alle symboliek maken het niet eenvoudig om het verhaal te volgen en doorgronden. Ik vond het daardoor ook wat afdoen aan de diepgang van de personages. Maar toch.. nu ik het hert thuis weer in de ogen kijk voel de droeve boodschap die me uit het boek bij blijft.
De mensen uit Oekraïne, de volken die daar generatie op generatie hun leven hebben opgebouwd, worden keer op keer gemangeld, beroofd, verjaagd vanwege een ideologie, een dictator. Wat zouden zij ook graag thuiskomen.