De Chileense schrijfster Isabel Allende schreef op 8 januari 1981 een brief aan haar stervende grootvader. Dit resulteerde in haar eerste boek: het Huis van de Geesten. Het was het begin van haar zeer succesvolle carrière als auteur. Er staan inmiddels ruim 26 boeken op haar naam, en steeds begint zij met schrijven op mijn verjaardag: 8 januari.

‘De Japanse minnaar’ gaat over de 82-jarige Alma. Zij woont sinds een paar jaar in een bejaardenhuis en heeft een persoonlijk begeleidster: Irina. Ze raken bevriend en Irina raakt gefascineerd door de levensgeschiedenis van de eigenzinnige oude dame. In het leven van Alma spelen twee mannen -haar neef Nathaniel en de Japanse Ishimei- een cruciale rol. Ook Irina zelf heeft een beladen geschiedenis die in het boek aan het licht komt.

De Japanse minnaar is zo’n boek wat heel lekker wegleest. Allende kan prachtig vertellen met een fijne opbouw, snelheid en humor. Ik zou het omschrijven als een familieroman in een boeiende (en deels onbekende!) historische context met een vleugje magie.

Als ieder boek van Isabel Allende geboren wordt op 8 januari ben ik het universum toch eigenlijk verplicht al haar boeken te lezen. Alzo.. nog 25 te gaan.

In de Preek van Leek staat er geen theoloog op de preekstoel, maar een inspirerend persoon uit de wereld van de politiek, cultuur of maatschappij. Omdat ‘mijn kerk’ de Federatie dit jaar 50 jaar bestaat organiseer ik- samen met Kim en Marien- een nieuwe serie van 4 Goudse Preek-van-de-Leken.

Tuinman, schrijver en dichter Jan Graafland beet de spits af in januari, en afgelopen zondag waagde Merve Yikilmaz zich op de preekstoel met het thema ‘De Wijsheid ligt op straat’. Merve werkt bij het Leger des Heils en verbond het sprookje van het meisje met de zwavelstokjes met een casus uit de praktijk. Daarna aten we met elkaar -geheel in stijl van het Leger des Heils- soep en brood.

Marien heeft samen met zijn geweldige ‘soep-team’ in wijkcentrum de Walvis, 30 liter tomatensoep gekookt -met en zonder ballen, en vooral met heel veel liefde..

Soep is misschien wel het meest verbindende gerecht wat er is. Je kunt er veel van maken in een grote pan, iedereen lust het, en het is (hart-)verwarmend. Het was een mooie tweede Preek van de Leek en het smaakt naar meer..

Zie voor de volgende twee Preek van de Leken www.federatiegouda.nl

Zeventien jaar geleden werd Grof Geld geboren; in een bos bij Lage Vuursche. Onze mannen waren samen op stap, en wij schilderden op een kleed tussen de bomen opdrachtjes voor elkaar. De mannen hengelden regelmatig of zij ook niet in aanmerking kwamen voor een creatieve workshop. Gisteravond was het zover: Annette organiseerde ter ere van haar verjaardag de eerste Grof Geld Workshop voor mannen.

Er was best een beetje koudwatervrees, maar wat hebben ze het geweldig gedaan; vol overgave stortten zij zich in de kunst. We maakten een plank voor elkaar met kleine natuur kunstwerkjes.

Klein Geluk.

Zo’n avond.

Sinds een bioscoopbezoek van Siem met zijn vader een paar weken terug, klinkt vaak de soundtrack van Wonka door ons huis. Heerlijke muziek waar ik direct dans- en theaterzin van krijg. Siem zelf raakt natuurlijk geïnspireerd om in de verkleedkist te duiken naar de juiste Wonka-outfit en hem tientallen keren te tekenen.

Regisseur Paul King maakte al twee geweldige Paddingtonfilms en is dus nu aan de slag gegaan met ‘wat vooraf ging’ aan de klassieker van Roald Dahls’ Charly and the Chocolate factory. Wonka vertelt het verhaal van een jongen die zijn droom wil realiseren: de chocolade recepten van zijn overleden moeder aan de man te brengen. Na een lange zeereis komt hij in een Charles Dickens-achtig stadje waar hij al snel van zijn geld af is en opgesloten wordt in een wasserij waar hij moet werken. Ook zitten de rijke gevestigde chocolatiers van het stadje niet te wachten op een nieuwe ster aan het firmament. Natuurlijk verzint Wonka een list en komt uiteindelijk alles goed.

Het is een hartverwarmende muziek-film met geestige bijrollen van Hugh Grant als oempa-loempa en Rowan Atkinson als een aan chocola verslaafde corrupte priester. De film is magisch, verhalend en zoet in alle opzichten. Maar dat kan ik uitstekend verdragen.

Toen ik vandaag terugfietste uit de biscoop peilde Siem mijn reactie: ‘Snap je nou mam, dat je direct wilt gaan verkleden als je de film gezien hebt? Ik snap hem maar al te goed. Je wilt in de sfeer blijven; over daken dansen, een giraf melken en wegzweven aan een tros ballonnen. Een goed zoet medicijn na een ochtend lezen in de weekend krant..

Mijn vriendinnen kennen mij goed. Voor mijn 45e gaven ze mij het vuistdikke boek: Kukuruznik van Saskia Goldschmidt en de daarbij aansluitend de literaire lezing in de Goudse Schouwburg.

Enorm genoten van het boek, en zeker ook van het verhaal van de auteur. Saskia Goldschmidt was jaren lang theatermaker en docent voordat ze zich fulltime op het schrijven toelegde. In de lezing vertelde ze hoe zij tot het schrijven -en specifiek tot deze roman- kwam.

Kukuruznik gaat over de 25-jarige Noa, die samen met haar vader in een oud groot pand in de rosse buurt van Amsterdam woont. Wanneer haar vader overlijdt, erft ze een kist vol brieven en documenten. De brieven vertellen de verhalen van aviatrices, vrouwelijke vliegeniers uit het interbellum. Dappere, stoere vrouwen die de rolpatronen van die tijd aan hun laars lapten. Ook zitten er liefdesbrieven van een onbekende vrouw in de kist, en verhalen over ‘beestjes met vleugels’. Pas aan het einde van de roman, komen alle verhaallijnen knap samen.

Met een gesigneerd boek onder de arm, en een hoofd vol verhalen de schouwburg uit. Top cadeau.