Deze week bezocht ik met mijn moeder Frommerkerst in de kleine zaal van de Goudse schouwburg. Vijf mannen in pak zongen in close harmony alle bekende kerstnummers. Van ‘War is over’ tot ‘Er is een roos ontloken’ en van Maria Carey tot Gregoriaanse liederen. Het was heerlijk ongecompliceerd en ik heb genoten om uit volle borst mee te zingen. We constateerden overigens wel dat mijn religieuze kerstrepertoire er wat beter inzit dan alle seculiere platen. (Dat heb ik aan mijn goede gereformeerde opvoeding te danken).

Siem leeft als peuter echt naar het feest toe. Vanmorgen om half zeven vroeg hij: Is het nou kerst, mama? Ik merk dat ik daardoor zelf ook weer intenser met kerst bezig ben. We lezen iedere avond consequent zowel Dikkie Dik viert kerst voor als het prentenboekje van Kees de Kort over de geboorte van Jezus. We hebben een grote kerstboom met kerstkransjes (zoals mijn oma vroeger had) en ik probeer Siem uit te leggen dat de drie wijzen geen Sinterklaascadeautjes voor het kindje in de kribbe meenemen, maar goud, wierook en mirre.

Ik wil hem graag meegeven dat kerst niet alleen gaat om kerstbomen en gourmetten.

Vanavond keek ik op NPO naar het programma ‘Zo’n zin in kerst’ waar gezocht wordt naar de zin en onzin van kerst (vanuit het prachtige gebouw van Radio Kootwijk). Mij sprak vooral het verhaal van de Ierse filosoof en theoloog Peter Rollins aan. De maagdelijke geboorte van Jezus kun je zien als een politiek statement in die tijd, aldus Rollins. Cesar, de machthebber van dat moment, werd namelijk ook een maagdelijke geboorte toegeschreven. Dat werd vaker gedaan om de goddelijkheid van keizers te onderschrijven. Door te stellen dat Maria maagd was, werd de status van Jezus direct duidelijk gemaakt. Alleen was hij niet, zoals Cesar, in een dure Romeinse villa geboren. Jezus kwam ter wereld in armoede; in een stal, tussen andere armoedzaaiers zoals de herders. Een statement dus dat het tij zou keren met de komst van Jezus. Niet de macht en onderdrukking zou het laatste woord hebben maar de kwetsbaarheid en (naasten-)liefde.

Het valt niet mee om daar nog in te geloven, eerlijk gezegd, als je alle nare gebeurtenissen van de afgelopen week tot je neemt. Door met een kerk vol ‘Vrede op aarde’ te zingen is de ellende in Aleppo niet opgelost. Remonstrants predikant Röselaers zei hier wel iets zinnigs over in NRC afgelopen week:

“Het waren donkere dagen toen het kind geboren werd. Sindsdien wordt deze komst van het licht jaarlijks gevierd, ook na grote rampen en persoonlijke misère. Kerst is het feest van de menselijke weerbaarheid: wij blijven geloven in het licht. Misschien wel tegen beter weten in.”