Terugfietsend van mijn eerste gespreksgroep ‘Levensvragen en Ouderen’ denk ik verrukt: Wat een baan heb ik toch! Sinds april 2012 werk ik als coördinator van het Swanenburghshofje; een interkerkelijke vrijwilligersorganisatie. De stichting is gevestigd in een 17^e eeuws hofje van barmhartigheid in Gouda en er worden mensen opgevangen met sociaal maatschappelijke problemen. Naast de begeleiding van de bewoners, project Schuldhulpmaatje en ambulante begeleiding organiseren we ook gespreksgroepen. Al bij mijn sollicitatie had ik als wens een gespreksgroep over levensvragen op te zetten. Levensvragen; het onderwerp van mijn scriptie op de Uva. Levensvragen, vragen die uit het leven opwellen, over de dingen die ertoe dóen. Vragen over het eigen bestaan, over de tijd, over de natuur, rechtvaardigheid, lijden en eindigheid. Vandaag was het zover. Samen met een collega uit de Rooms katholieke kerk zat ik vanmorgen met 10 ouderen aan de koffie en natte cake. De levenswijsheid en openheid troffen me. Bij het kennismakingsrondje vroeg ik wat hen vanmorgen naar deze groep bracht. Eén dame zei: “Ik ben altijd zeer actief geweest; altijd op pad. Maar nu merk ik ineens dat mijn lijf oud wordt. Mijn geest wil nog vanalles maar mijn lichaam hapert” Een meneer vervolgde: “Ik ben ongeneeslijk ziek. Met medicijnen kan mijn leven nog wel verlengd worden, maar onzeker hoe lang ik nog heb. Ik heb de diagnose geaccepteerd; ik moet wel.  Maar de levensvragen stapelen zich op”. Aan het einde van de ochtend zei één van de deelnemers “Wat mooi toch dat we allemaal een eigen bijzonder verhaal hebben en uniek zijn” Haar buurman vulde aan: “en toch hebben we allemaal een velletje over ons neus” Geweldig: eigenheid en verbondenheid. En dat op een gewone woensdagochtend in oktober. Ik heb een prachtbaan.

En dan moet ik toch ook weer even denken aan mijn eigen lieve oma ..