Deze jaarwisseling heb ik beleefd in een huis in het Brabantse Luyksgestel met mijn beste vrienden. Traditiegetrouw plannen we één dag in waar de vrouwen hun eigen gang mogen gaan. Shoppen in Eindhoven, koffie met chocoladetaart bij het cafe van Douwe Egberts en s avonds een film waarbij gehuild mag worden. Uit een rek bij de Bruna hadden we de film The Help gegrist,de filmvertolking van de bestseller De Keukenmeidenroman (wat een bar slechte titel) uit 2009 van Kathryn Stockett. We hebben 140 minuten lang geboeid, ontroerd en verontwaardigd gekeken. De film gaat over rassenscheidingin het zuiden van de VS in de jaren ’60. Het verhaal wordt vanuit drie vrouwelijke personages verteld: de 23 jarige Skeeter, die in tegenstelling tot haar vriendinnen niet de behoefte heeft te trouwen, kinderen te krijgen en benefietavonden te organiseren, maar journaliste wil worden.
Abileen de oudere zwarte hulp die goedlachs en gelaten haar werk doet en al 17
blanke kinderen heeft opgevoed. Een opstandigheid maakt zich echter van haar
meester als haar tienerzoon omkomt en de blanken de andere kant uitkijken.
Tenslotte Minny, de jongere zwarte hulp die al meerdere blanke bazinnen heeft versleten omdat ze niet alle vernederingen over haar kant laat gaan. De film laat het leven zien in het stadje Jackson, en is doorspekt met historische gebeurtenissen zoals de moord op Kennedy, de actie van Rosa Parks in de bus, en aanslagen van de Klu Klux Klan. Skeeter kan steeds minder uit de voeten met de racistische teneur (en de positie van vrouwen die niet geacht worden carriere te maken) van haar geboorteplaats en besluit de verhalen van de zwarte hulpen op schrift te stellen en naar een uitgever te sturen. Geen ongevaarlijke klus en niet gemakkelijk om het vertrouwen van de zwarte vrouwen te winnen. Het is een heerlijke Hollywood vrouwenfilm waar de drie vrouwelijke personages goed uit de verf komen Opvallend is dat de mannelijke figuren weinig tot niets toevoegen. Ook weleens aardig maar natuurlijk niet zo realistisch. Wat ik jammer vind is dat het echt een ‘zwart- witte’ film is met weinig ruimte voor nuance. De zwarte hulpen zijn de stereotiepe krachtige, humoristische vrouwen die uiteindelijk, gesterkt door hun geloof, in verzet komen. De blanke vrouwen zijn hypocriete giechelende wichten, waarvan Hilly het überkreng  is die geen enkele karakterontwikkeling doormaakt. Een prima vakantiefilm dus die wel degelijk te denken geeft over hoe je zelf zou handelen als je in dergelijke context zou opgroeien. Zou ik zelf de power hebben zoals Skeeter, Abileen en Milly een tegengeluid te laten horen? Of laat ik die kastanjes door iemand ander uit het vuur halen?