Net thuis van een prachtige Tour de France. Twee weken lang toeren door de Ardeche, de Provence, Dordogne en Bretagne in onze gele saab.  Op bezoek geweest bij onze geweldig gastvrije vrienden en familie en genoten van het goede Franse leven. Ik heb ernstig weinig gelezen deze vakantie; ik heb me voornamelijk bezig gehouden met onzinnige –heerlijke- dingen zoals de comfort van een hangmat, het opsporen van teken bij het licht van een zaklamp in de tent, en het eten van canard bij het kampvuur.

Thuis gekomen direct maar een Volkskrantje gekocht om de moraal op te krikken, en vanmorgen bij het ontbijt las ik de mooie titel van een artikel ‘Spullen zijn ballast, bezit maakt niet vrij’ ‘Dat is een spekkie naar je bekkie natuurlijk ‘ was de reactie van Marien aan wie ik de kop met volle mond voorlas. En dat is waar. Het artikel is een interview met de 29-Australische Lauren Anderson, zij werkt als kennisverspreider bij het Collaborative Lab in Sydney: een denktank en adviezenclub bij wie de toekomst in het delen zit, in het lenen, in het ruilen, in het uitwisselen al dan niet tegen betaling.

Ze verkondigt daar het heil van ‘de samenwerkende consumptie’. Je kunt andermans auto lenen, andermans appartement huren, andermans bank beslapen. Je kunt carpoolen, kleding ruilen, fietsen delen met het internet als koppelaar. Dit is niet alleen iets voor hippies uit New York of San Francisco maar het is een wereldwijde beweging. Waarom zou iedereen een zaag moeten hebben als je hem maar drie keer per jaar gebruikt? Door op een ruil-site te informeren wie er in de buurt één te leen heeft, hoef je deze zelf niet aan te schaffen (en ergens op te bergen) maar leen je bij je nieuw opgedane contact achterbuurman X.

Het ruilen slaat volgens Anderson aan in deze tijd doordat we de oude traditie van ruilen aan het herontdekken zijn. Met de opkomst van het kapitalisme en individualisme is het delen uit beeld geraakt: bedrijven lieten ons geloven dat we zijn wat we hebben. Daarmee hebben ze ons afhankelijk gemaakt. Bezit werd gelijkgesteld aan vrijheid, maar bezit maakt ons juist onvrijer: spullen zijn ballast. Dat beginnen we ons nu te realiseren.

Ik herken ruilinitiatieven om mij heen. Laatst ging iemand haar maaltijd afhalen bij een dame drie straten verderop die ze via www.thuisafgehaald.nl had besteld. Onze thonet eetkamerstoeltjes zijn een succesje van Markplaats en een oud collega vertelde me enthousiast hoe zij haar mooie huis aan de Linge ruilde voor een week in een appartement in New York. Ik herken ook dat ‘onze generatie’ status en vrijheid niet zozeer (meer) aan bezit afmeet. Een kast van een huis is wat mij betreft een teken dat je iets niet helemaal goed hebt gedaan. Geld is fijn om comfort mee aan te schaffen maar bovenaan mijn wensenlijst staan heel andere dingen: sociale contacten, goed eten, je talenten ontplooien (en genieten van de talenten van anderen), ervaringen opdoen. Rijk worden is niet mijn ambitie. Ik pas hiermee prima in ‘de nieuwe wereld’ aldus dit artikel. Al houd ik niet van tweedehands schoenen eerlijk gezegd, mijn huis uitlenen aan volstrekte vreemden vind ik ook wel een beetje gek, en dat we jaren lang twee auto’s hebben gehad past ook niet helemaal in het plaatje.. Ik zal wel een beetje aan de rechterkant van het links-idealistisch spectrum zitten denk ik. Maar een mooie kop blijft het!