Het voordeel van een blogje bijhouden: je leest een boek helemaal uit, ook al wil je het halverwege liever naast je leerleggen. Serena is een verhaal over het harde leven in de jaren ’20 in het Apalachengebergte in de VS. De hoofdpersonen uit deze roman zijn Pemberton, een houthandelaar-kapitalist pur sang- en zijn kersverse vrouw Serena. Serena is een mooie, sterke vrouw uit Boston die meedogenloos de scepter zwaait over het houtkamp. De loodzaware en gevaarlijke werkomstandigheden worden in het verhaal geschetst en de arbeiders krijgen ook het woord die in het geheim hun baas en bazin bekritiseren maar proberen het hoofd boven water te houden door bijgeloof en verhalen rond het kampvuur. Serena rijdt op haar Arabier en heeft een adelaar op haar schouder die ze afgericht heeft om slangen te doden. Zoals de slang doelgericht op zijn prooi valt, zo ruimen Serena en Pemberton mensen die voor hen een obstakel vormen uit de weg. Serena is een machtige vrouw maar het leven is niet op alle fronten maakbaar. Zo blijft ze kinderloos. Pemberton heeft voor zijn huwelijk al een zoontje verwekt bij een dienstmeisje en Serena ontgaat niet dat Pemberton zijdelings meekijkt hoe het dit kind vergaat. Moeder en kind moeten op de vlucht slaan voor de kille wraaklust van Serena. Een dappere sherrif beschermt hen maar moet het natuurlijk ook weer met de dood bekopen. Er wordt dus nogal wat bloed vergoten in het boek, en de natuur die prachtig wordt beschreven wordt ook omvergemaaid.
Het boek wordt geprezen:
 ‘de doorbraak van een meesterlijke verteller’ en het boek is ook verfilmd. Ik werd echter niet geraakt door het verhaal en de personages bleven met name schurken voor mij zonder diepere laag. Misschien wil Rash laten zien dat er altijd mensen zijn zoals Serena en Pemberton die de wereld naar hun hand wllen zetten, of wil hij een aanklacht bieden tegen de houtkap die onverschrokken doorgaat. Ik had het boek persoonlijk kunnen missen. Net zoals de kennismaking met Pemberton en zijn bloedeloze vrouw.