Vandaag bezocht ik met mijn moeder het symposium ‘Ouderdom, als staan in het einde’ in Amersfoort. Er waren een vijftal boeiende sprekers zoals theoloog Carel ter Linden en NRC journalist Gijsbert van Es. Jean Jacques Suurmond (geestelijk verzorger, therapeut en Trouwcolumnist) was wat mij betreft het ongeëvenaarde hoogtepunt van de dag. Wat een geestige en inspirerende man is dit toch. Hij schreef het boekje ‘Meer geluk dan grijsheid’. De titel van deze lezing ‘(‘De ouderdom als roeping’)  had hij ontleend aan de Poolse dichter en Nobelprijswinnaar Milosz. ‘Dat is het leuke van dichters’ begon Suurmond ‘ze geven ons nieuwe woorden waardoor we de werkelijkheid anders gaan zien en beleven. De ouderdom als roeping klinkt toch heel anders als de ‘ouderdom als kostenpost van de samenleving’ of ‘de ouderdom als aftakeling’  (..) Roeping daarentegen heeft iets actiefs. Iemand of iets roept je. Wil iets van je’. Suurmond betoogde dat je de ouderdom kunt zien als een roeping tot kwetsbaarheid. Die is alleen al een roeping omdat niemand ervoor kiest grijs en gebrekkig te worden. En zoals elke roeping eist ze gehoorzaamheid, overgave (de meeste Bijbelse profeten probeerden ook onder hun roeping uit te komen). Als je dat niet doet riskeer je een zinloze laatste levensfase. Want de oudere die geen gehoor geeft aan de roeping van de ouderdom, zal proberen vast te houden aan de dogma’s van onze cultuur en autonoom, mobiel en productief willen zijn –wat natuurlijk alleen maar tot frustratie leidt. Als je je echter overgeeft aan de roeping van de ouderdom word je een profetisch symbool van kwetsbaarheid. ‘Je draagt het vlammetje van de kwetsbaarheid mee in het mandje van je rollator’ aldus Suurmond. En dat heeft de wereld nodig. De humaniteit wordt bewaakt. Want kwetsbaarheid roept zorg op. En iedereen wordt eraan herinnerd dat we allemaal kwetsbaar geboren worden en kwetsbaar oud worden.

Een mooi inzicht. De oudere als een profetisch symbool van kwetsbaarheid.