Het boek van Yann Martel ‘Life of Pi’ won in 2002 de prestigieuze Booker Price. En niet voor niets. Het boek vertelt het spannende, onwaarschijnlijke verhaal van de jonge Indiase jongen Piscine Patel (Pi) wiens ouders een dierentuin hebben. Als het gezin emigreert naar Canada steken ze, met alle dieren, in een Japans vrachtschip de Indiase oceaan over. Halverwege belandt het schip in nood, en Pi komt op een vlot terecht met een manke zebra, een hyena, een oerang oetang en een Bengaalse tijger. Uiteindelijk overleven alleen Pi en Richard Parker, de tijger. Hoe kan dit fantasierijke, filosofische, bijzondere boek verfilmd worden?
De regisseur Ang Lee heeft er vier volle jaren aan gewerkt en met een indrukwekkend resultaat: ik vond het een spectaculaire film waar toch de magie overeind blijft. Het is een verhaal over geloof, hoop en liefde èn over de kracht van verhalen. Een ieder die de film ziet -of het boek leest- wordt waarschijnlijk net als ik in het verhaal gezogen: je ziet het voor je, je voelt de spanning, de angst, de vriendschap die met de tijger ontstaat. Aan het einde, ben je enigszins verbluft en –net als de journalist en de Japanse rechercheurs die Pi ondervragen na zijn redding- denk je toch: Mooi verhaal maar dit kan toch eigenlijk niet?  Met deze scepsis en twijfel speelt Martel. Wanneer de rechercheurs het verhaal niet geloven vertelt Pi hen (en ons!) ook een andere versie. Een veel gruwelijker. Van een vlot met een matroos, een kok en de moeder van Pi. Die elkaar te lijf gaan, als aas gebruiken, als hongerige en bange mensen het slechtst in elkaar naar boven halen, en uiteindelijk vermoorden. De vraag die Pi ons voor de voeten werpt is een prikkelende: Aan welk verhaal geef je de voorkeur? Is er ruimte in je leven voor geloof, symboliek, voor hoop en voor verhalen? Of moeten we onszelf niet voor de gek houden, en moeten we het doen met de brute, kille werkelijkheid?