Het ouderschap komt nu snel dichterbij. Prachtig, maar we realiseren ons maar al te goed dat ‘even een museumbezoekje’ straks niet meer zo vanzelfsprekend meer is. Daarom bezochten Marien en ik vanmiddag ons eigen museum Gouda om de tentoonstelling van Henri Fantin Latour nog even mee te pakken. Dromen op het Doek heet de expositie en dat past ook wel bij de zachte, fluweelachtige schilderijen van deze Franse schilder. Altijd leuk om eerst de korte film te bekijken over het leven en werk van de kunstenaar. Fantin Latour was een verlegen, introverte man die zich het best voelde in de veilige omgeving van zijn atelier. Hij portretteerde het liefst zichzelf of zijn familieleden.
(Interessant detail vind ik wel dat hij getrouwd was met een andere kunstenares Victoria Dubours, maar dat hij zijn mooie schoonzus Charlotte, hiernaast afgebeeld, het vaakst heeft geportretteerd. Zij wordt wel gezien als zijn muze). Hij was een buitenbeentje tussen de andere schilders van zijn tijd –zoals Manet met wie hij bevriend was- die naar vernieuwing zochten. Fantin Latour schilderde niet experimenteel maar zocht naar harmonie. Met name zijn stillevens van bloemen gingen als zoete broodjes over de toonbank vooral in Engeland. Hij had uiteindelijk wel een haat-liefdeverhouding met die bloemen schilderijen want het liefst schilderde hij dromerige werken die hij maakte geïnspireerd door klanken van componisten als Berlioz en Wagner.
Hij schijnt in een brief aan een andere kunstenaar te hebben geschreven: “Tijdens het schilderen van de bloemen ben ik met mijn hoofd bij een ander schilderij vol dromen wat ik zou willen maken’. De bloemen verschaften hem en solide inkomen, maar de mythologische werken waren zijn passie; alleen die verkochten niet. En die verscheuring herkennen we dan misschien wel weer allemaal in ons leven en ons werk. Kunstenaars; het zijn net mensen..