Gelezen en vorige week besproken in mijn leesclub: de geprezen debuutroman van Nina Weijers: De Consequenties. De roman gaat over Minnie Palens, een succesvol kunstenares die haar eigen leven gebruikt voor haar conceptuele kunst. Zo fotografeert ze een jaar lang haar eigen afval en verkoopt ze bijna al haar spullen om te ervaren hoe het is als je niets meer hebt. Dat is steeds een leidend thema in haar werk: onthechting, er zijn en niet-zijn, de grenzen tussen kunst en leven. Een minnaar van haar, fotografeert haar terwijl ze slaapt en verkoopt deze foto’s aan magazine Vogue.
Minnie wil als (wraak-) actie hierop met dezelfde fotograaf een nieuw project doen. Het eerste deel van de roman vond ik niet zo makkelijk te lezen. Ze werpt allerlei vragen en ideeën op, misschien is ‘de moeilijke-vragen-dichtheid’ een beetje te hoog in het eerste deel. Daarbij is de hoofdpersoon een eigenzinnige en onafhankelijke vrouw, maar ook een wat koele persoonlijkheid. Ik kon mij niet zo makkelijk met haar identificeren en vond haar ook eigenlijk niet zo aardig. Het tweede deel van de roman is wat meer verhalend en vond ik mooier. Je krijgt meer inzicht in hoe Minnie is geworden wie ze is. De roman blikt middels flash-backs terug op de vroegste jeugd van Minnie. Als veelste vroeg geboren baby lijkt er nauwelijks leven in haar te zitten. Ze huilt niet en kijkt stilletjes voor zich uit. Haar wanhopige moeder zoekt hulp en komt in een kliniek terecht waar een arts op Minnie experimenteert om haar aan het huilen te krijgen. Dat lukt door haar muziek van mystica Hildegard von Bingen te laten horen. Het verleden en het heden worden met elkaar verbonden door een brief die Minnie ontvangt van diezelfde arts.

In het boek zitten veel verwijzingen naar kunstenaars zoals Nederlander Bas Jan Aden die omwille van de kunst op een bootje een oceaan over ging varen en nooit meer terug kwam, en de performance-kunstenares Marina Abramovic. Het motto van het boek is ook een citaat van Abramovic: ‘I really like that moment when the performance becomes life itself.’ Ik had weleens van haar gehoord omdat Marc Marie Huijbregts in De Wereld Draait Door eens een fragment over haar liet zien. Ik weet nog dat ik toen gefascineerd was door haar manier van kunst-maken maar ook niet helemaal wist wat ik ermee aan moest. Misschien is dat wel juist de bedoeling van haar kunst: verwarring creëren, grenzen laten vervagen, ongemak.. Marc Marie vertelt in de uitzending hoe ver Abramovic gaat ‘voor de kunst’. Voor wie dat interessant vindt kan het terugkijken via onderstaande link.