De Boekendief is een jeugdroman; een boek over een tienjarig meisje in nazi-Duitsland. Aanvankelijk had ik niet zo’n zin in wéér een boek over de Tweede Wereldoorlog. Maar lovende recensie en enthousiaste reacties van onder andere tante Margreet brachten mij ertoe het boek te lezen. Alleen het feit dat het verhaal verteld wordt vanuit het perspectief van De Dood vond ik origineel genoeg om nieuwsgierig te worden. De schrijver, de Australische Marcus Zusak (1975) zei zelf:‘Ik dacht dat niemand het zou willen lezen. Ik bedoel, een boek waarin alle personages sterven, dat is niet bepaald het soort boek dat je aanraadt aan je vrienden.’  Toch werd het een beststeller, en niet alleen onder jongeren. Wat ik mooi vond is dat de Dood een warm, humorvol personage is waar je niet bang voor hoeft te zijn maar die ten tijden van de Tweede Wereldoorlog een razend drukke baan heeft en een onverbiddelijke baas (‘de oorlog’) die het onmogelijke van hem verwacht. Het verhaal gaat over het meisje Liesel dat ondergebracht wordt bij een mopperende pleegmoeder en een verrekt lieve pleegvader. Terwijl de Duitsers door Europa marcheren en dood en verderf zaaien probeert Liesel een gewoon leven te leiden in een Duits stadje door kattenkwaad uit te halen met haar vriendje Rudy, en de mensen in de schuilkelders tijdens bombardementen te kalmeren door hen voor te lezen. Het gezin brengt een gevluchte jood onder in hun kelder waar Liesel een hechte band mee krijgt. Ze pikt boeken uit de bibliotheek van de burgemeester en leest voor aan deze joodse Max. Het verhaal gaat over bijzondere vriendschappen, over de moed van gewone mensen, angst, en over de kracht van woorden. Dat laatste is me met name bijgebleven. Hitler maakte gebruik van de kracht van woorden, de retoriek, om zijn ideeën te verspreiden en te planten. De joodse boekverbranding is een essentiële scene is het boek waar Liesel een boek ‘redt’. Woorden kunnen doden, maar woorden kunnen ook levensreddend zijn en hoop geven.