Deze week heb ik natuurlijk veel programma’s gezien (wie niet?) over het legendarische leven van Nelson Mandela, overleden op 5 december jl. De documentaire van Astrid Joosten De Magie van Mandela vond ik met name indrukwekkend door het verhaal van Ed van Thijn. Van Thijn heeft als tienjarige in Westerbork gevangen gezeten en vertelde dat hij Mandela zo bijzonder vond omdat hij niet verbitterd was na 27 jaar gevangenschap. Toen er een bijeenkomst was in Westerbork waar een SS-er zou spreken was Van Thijn eerst vastberaden niet met deze man in één ruimte te willen en kunnen zijn. Na een ontmoeting met Mandela heeft hij dit toch gedaan. Dat was de magie van Mandela. De bewustwording dat je zelf een keuze hebt hoe je met het verleden om wilt gaan. Dat een mens het verschil kan maken. Inspirerend. Gisteravond zag ik de Hollanddoc In naam van de vrijheid. Wat mij hier met name opviel was dat Mandela de ontluisterende, verrassende maar briljante keuze maakte, toen hij eindelijk president werd, zijn oude vijanden de hoogste ministersposten te geven. Zo had hij ze veel meer onder controle dan wanneer hij een totaal nieuwe regering zou vormen met nieuwe mensen. Weergaloos, strategisch en dapper. Hij gelóófde in zijn droom en hij heeft de tijd van gevangenschap gebruikt om een wijzer staatsman te worden. Alles te lezen wat met leiderschap en politiek te maken heeft. Hij maakte van robbeneiland een universiteit. De uitspraak om Mandela te typeren van dichter Hans Dorrestijn bij Pauw en Witteman was raak en gaf mij stof tot nadenken “Een zwarte Christus”. Een man met een visie, een missie en een warm hart. De wereld heeft een held verloren. Een zwarte Christus.