I once had a girl,
Or should I say
She once had me.
She showed me her room,
Isn’t it good?
Norwegian wood.
She asked me to stay and she told me to sit anywhere,
So I looked around and I noticed there wasn’t a chair.
I sat on a rug
Biding my time,
Drinking her wine.
We talked until two,
And then she said,
‘It’s time for bed’.
She told me she worked in the morning and started to laugh,
I told her I didn’t, and crawled off to sleep in the bath.
And when I awoke
I was alone,
This bird had flown,
So I lit a fire,
Isn’t it good?
Norwegian wood.
Waar een aantal dagen ziekenhuisopname (in quarantaine!) al niet goed voor is. Ik had uitgebreid de tijd Norwegian Wood te lezen van Haruki Murakami. Norwegian Wood het nummer van de Beatles is de titel en tevens een rode draad door het boek. Het vertelt het verhaal van de student Wanatabe. Hij heeft verdriet om zijn verloren vriend Kizuki die op zijn 17e zelfmoord pleegde. Hij is hierdoor verbonden met Naoke, de vriendin van Kizuki die op haar manier probeert om te gaan met dit verlies. Wanatabe, gevoelig, serieus, probeert zijn draai te vinden op de campus en universiteit van Tokyo. Naoke kan het gewone leven niet verdragen en wordt opgenomen in een bijzondere kliniek op een afgezonderde plek in de natuur. Wanatabe en Naoke hebben een diepgaande relatie maar ook een complexe; getekend door de dood van hun gezamenlijke vriend. Ondertussen ontmoet Wanatabe een jonge eigenzinnige studente voor wie hij ook gevoelens gaat koesteren. Ik vond het een bijzonder, gevoelig en melancholiek boek over vriendschap, liefde, verlies, dood èn leven. Over de schijnbare grens tussen ‘gek en gezond’, over de kracht van muziek en volwassen worden. Murakami schildert een mooi beeld van het alledaagse studentenleven in Japan eind jaren ’60 alsof het allemaal niet zo ver weg is en niet zo lang geleden. Maar wat hij vooral kan is je laten hóuden van de personages. Wanatabe is een echt mens met prachtige uitspraken en doet je weer vertrouwen dat mensen in wezen goed zijn. Deze passage is mijn inziens een sleutelpassage, een wijsheid, over de dood en verlies:
‘Toen Kizuki overleed, heb ik van zijn dood één ding geleerd. Ik had er een inzicht door verworven. Dat dacht ik tenminste. Het luidde aldus: De dood is niet het tegendeel van het leven, maar omgeeft ons tijdens ons leven voortdurend.
Dat was inderdaad waar. Door te leven voeden we tegelijkertijd de dood. Maar dat is slechts een deel van de universele waarheid die we moeten leren. Van Naoko’s dood leerde ik dit: geen enkele waarheid kan het verdriet om een dierbare helen. Geen enkele waarheid, geen enkele oprechtheid, geen enkele kracht, geen enkele vriendelijkheid kan dit verdriet helen. We kunnen verdriet over ons heen laten komen en er iets van leren, maar wat we ervan geleerd hebben zal bij het volgende onverhoopte verdriet geen enkel nut hebben.’