Morgen doe ik mijn eerste openbare ‘preekje’. Ik ben gevraagd een Gouwemoment te verzorgen in de Sint Jan. Een halfuurtje bezinnen op het midden van de dag; een korte liturgie, muziek, stilte, een meditatie. Spannend vind ik het. Ik ben immers geen theoloog, maar een eenvoudige religiewetenschapper. Het daagt me uit om mijn eigen geloof en inspiratie in een vorm te gieten, onder woorden te brengen. Het verhaal van de verloren zoon heb ik altijd één van de indrukwekkendste gelijkenissen uit het Nieuwe Testament gevonden. Een verhaal vol emotie: een rebelse zoon, branie, losbandigheid. Vervolgens de mislukking, de heimwee, de terugkeer. De verzoenende armen van de vader en de jaloezie en afgunst van de oudste broer. Mooier kun je het niet hebben. Het lijkt wel een soap. Maar dan mèt diepgang. De parabel uit de eerste eeuw is een inspiratiebron voor velen: Rembrandt schilderde zijn ‘terugkeer van de verloren zoon’ in de 17e eeuw. Voor de katholieke priester Henri Nouwen veranderde dit schilderij zijn leven. Hij beschrijft in het boekje Eindelijk Thuis (jaren ’80) aan de hand van de perspectieven van de drie personages zijn eigen geestelijke reis. Deze bronnen gebruik ik morgen in mijn Gouwemoment, maar ik zal ook hedendaagse (pop-)muziek laten horen die mijn inziens de emoties uit het verhaal prachtig uitdrukken.
Voor een liturgisch momentje; lees het onderstaande Bijbelverhaal eens hardop voor en zet daarna het fragment van Youtube aan. Welkom jongen. Welkom thuis!
Vervolgens zei hij: ‘Iemand had twee zonen. De jongste van hen zei tegen zijn vader: “Vader, geef mij het deel van uw bezit waarop ik recht heb.” De vader verdeelde zijn vermogen onder hen. Na enkele dagen verzilverde de jongste zoon zijn bezit en reisde af naar een ver land, waar hij een losbandig leven leidde en zijn vermogen verkwistte. Toen hij alles had uitgegeven, werd dat land getroffen door een zware hongersnood, en begon hij gebrek te lijden. Hij vroeg om werk bij een van de inwoners van dat land, die hem op het veld zijn varkens liet hoeden. Hij had graag zijn maag willen vullen met de peulen die de varkens te eten kregen, maar niemand gaf ze hem. Toen kwam hij tot zichzelf en dacht: De dagloners van mijn vader hebben eten in overvloed, en ik kom hier om van de honger. Ik zal naar mijn vader gaan en tegen hem zeggen: “Vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en tegen u, ik ben het niet meer waard uw zoon genoemd te worden; behandel mij als een van uw dagloners.” Hij vertrok meteen en ging op weg naar zijn vader. Zijn vader zag hem in de verte al aankomen. Hij kreeg medelijden en rende op zijn zoon af, viel hem om de hals en kuste hem. “Vader,” zei zijn zoon tegen hem, “ik heb gezondigd tegen de hemel en tegen u, ik ben het niet meer waard uw zoon genoemd te worden.” Maar de vader zei tegen zijn knechten: “Haal vlug het mooiste gewaad en trek het hem aan, doe hem een ring aan zijn vinger en geef hem sandalen. Breng het gemeste kalf en slacht het. Laten we eten en feestvieren, want deze zoon van mij was dood en is weer tot leven gekomen, hij was verloren en is teruggevonden.” En ze begonnen feest te vieren.
(Nieuwe Bijbelvertaling Lucas 15: 11-19
