Afgelopen week beleefde ik samen met mijn ouders, broer, Marien en Siem een prachtige familievakantie op Sicilië. Ons huis keek uit op de Etna. De imposante vulkaan is altijd actief en gehuld in een rookpluim. ‘s Avonds, in het donker, zagen we een onheilspellende oranje gloed. Donderdag waagden we het erop het natuurfenomeen van dichterbij te bekijken. Gedurende de tocht omhoog waanden we ons steeds meer in een soort maanlandschap (grillige witte berken in een zwarte lavastenen omgeving) en werden de stofdeeltjes steeds fijner (om het beeld compleet te maken: ik liep twee ontstoken ogen op..)

De oude Grieken dachten dat er Cyclopen -woeste reuzen met 1 oog- woonden op de Etna. De Romeinen meenden dat de Etna de thuisbasis moest zijn van Vulkanus; de God van het vuur. Ik snap het wel. De spuwende berg spreekt tot de verbeelding. Ik moest denken aan de woorden van de Duitse godsdiensthistoricus Rudolf Otto “tremendum et fascinans”. Hij gebruikte deze woorden -angstaanjagend en tegelijk fascinerend- voor een religieuze ervaring.

Nu zou ik mijn ontmoeting met de Etna geen religieuze ervaring willen noemen, maar je komt wel tot het ongelooflijke besef dat die lava uit de Etna, uit het binnenste van onze aarde komt. Wij leven met z’n allen op een kolkende vurige massa met een korstje eromheen..

Hoe wordt die bol in vredesnaam bij elkaar gehouden al vele miljoenen jaren? De een zal zeggen dat er een God moet zijn die alles im innersten zusammenhalt (weer een uitspraak van een slimme Duitser: namelijk Goethe). De ander zal zeggen dit het mysterie van de kosmos is. Misschien is het beiden waar.

Hoe dan ook; op die kleine bol in die oneindige kosmos is het soms goed toeven. Dat heb ik de afgelopen week in ieder geval ervaren.