Gisteren bezocht ik met collega Joyce het Humanity House in Den Haag. Dit ter inspiratie voor onze cursus ‘Begeleiding van Vluchtelingen’ die we samen aan het ontwikkelen zijn. In het Humanity House gaat het over (on-)menselijkheid. Er zijn tentoonstellingen, er worden filmavonden georganiseerd en er is een museum/ervaringstour waarin je beleeft hoe het is om vluchteling te zijn.

Een van de tentoonstellingen is de Asielzoekmachine waarin je wordt meegenomen in de wereld van asiel. Hoe werkt ons asielbeleid? En hoe zouden we eigenlijk willen dat het werkt? Wat maakt een asielzoeker mee als hij op Schiphol aankomt en wat gebeurt er nu precies in Ter Apel? (www.asielzoekmachine.nl). Het is geen gemakkelijk onderwerp en eerlijk is eerlijk; ik kijk er soms ook liever van weg. Het is zo’n groot en onoverzichtelijk probleem. En ik voel me ook machteloos. Wat moet je er nog over zeggen zonder te vervallen in clichés of boosaardige reacties op intolerante Nederlanders of falend beleid?

Ik werd geraakt door de korte documentaire The Island of all Together. Deze film is gemaakt door Philip Brink en Marieke van den Velden. Zij nodigden toeristen en vluchtelingen op Lesbos uit om met elkaar in gesprek te gaan. Zittend op een bankje- met hulp van een oortje waardoor ze elkaar kunnen verstaan- ontstaan er prachtige gesprekken. Gegarandeerd een brok in je keel en een stimulans om vooral met elkaar in gesprek te gaan in plaats van over elkaar te praten.

trailer: https://vimeo.com/14506079 of de hele film (22 minuten)