Deze week zouden we samen met mijn ouders en broer een week vakantie vieren op Sicilië. De afgelopen weken verkneuterden we ons aan het vooruitzicht van 23 graden, Italiaanse wijn en opa Jan die in de tuin van het grote landhuis kon ravotten met zijn kleinzoon. Tot onze schrik zagen we zondagmorgen opeens rode vlekjes op het hoofd en buik van kleine Siem. De HAP zou later bevestigen waar we voor vreesden: waterpokken. Op zich niks ernstigs en Siem leek er weinig last van te hebben. Vliegtuigmaatschappijen zijn echter overduidelijk op hun websites: kinderen met waterpokken komen niet aan boord. Uit vrees voor besmetting van medepassagiers waaronder zwangere vrouwen. En dus hebben we, na uren surfen op het internet en overleg met ouders, gisteren onze vakantie geannuleerd. Wat een deceptie. Omgaan met teleurstellingen, zou je het ook kunnen noemen. Zeker met deze smerige regen, een hangerig jongetje en de harde leerschool dat we toch beter een annuleringsverzekering hadden kunnen afsluiten ..

Gisteren lagen we onder een dekentje op de bank de hele dag te balen terwijl de regen tegen de ramen kletterde. Vandaag was het tijd om de zinnen te verzetten. We mochten ‘Waterpokje’ bij die andere lieve grootouders brengen en wij vertrokken naar Rotterdam. We bezochten het Fotomuseum en bekeken een Deense film in Lantaren Venster. Het leven is te kort om te mokken en het besef te groot dat er veel ergere dingen zijn. Maar ik voel me wel sterk verbonden met het meisje uit mijn favoriete commercial van mijn lievelingskoek:

https://www.youtube.com/watch?v=PrroK54DPt4