Ik las het boek Amerikanah van Chimanda Ngozi Adichie. Deze roman gaat over migratie, discriminatie, vrouw-zijn, mondialisering en over de liefde. Het is geschreven vanuit het perspectief van de jonge Nigeriaanse vrouw Ifemelu die gaat studeren in Amerika. Het verhaal start als Ifemelu bij een Afrikaanse kapper zit om haar haar te laten vlechten aan de voormiddag van haar terugkeer naar haar geboorteland. Haar Nigeriaanse vriendinnen noemen haar Amerikanah: een veramerikaanste Afrikaanse. In de kappersstoel overdenkt Ifemelu haar leven: hoe ze in Amerika kwam als achttienjarige, straatarm en ontheemd. Over haar relatie met de blanke succesvolle Kurt en later met de principiële universitair docent Blaine. Over haar jeugdliefde Obinze die zo graag naar Amerika wil, maar in Engeland beland, en tenslotte wordt uitgezet. Ifemelu begint in de VS een blog ‘rassenweetjes’ en dat wordt zo’n hit dat ze ermee in haar levensonderhoud kan voorzien en een fenomeen wordt. Op haar blog doet ze verslag van haar verbazing, verwondering en vernedering als zwarte vrouw in het door blanken gedomineerde Amerika. Ik werd pas een zwarte toen ik in Amerika aankwam. De blogteksten zijn opgenomen in de roman. De schrijfster Chimanda Ngozi Adichie (zelf Nigeriaanse en gestudeerd aan Yale) heeft veel van haar eigen ervaringen gebruikt en haar stem hoor je in de scherpe en geestige blogs. Toch merkte ik dat ik de blogs soms oversloeg, omdat ik ze niet altijd makkelijk leesbaar vond, en een beetje humeurig. Het verhaal van Ifemelu zelf vond ik prachtig, menselijk, herkenbaar (een jonge vrouw op zoek naar zichzelf, naar zingeving, erkenning en naar liefde). De liefdesgeschiedenis tussen Ifemelu en Obinze is een rode draad en wordt meeslepend beschreven (je hoopt gewoon ontzettend dat ze elkaar terugvinden). De roman maakte mij echter ook bewust van de vanzelfsprekendheid van het blanke perspectief van de meeste boeken, films die ook ik doorgaans lees. De stukken over Nigeria zijn heel boeiend, met name als Ifemelu is teruggekeerd. Mijn enige associatie met Nigeria was: zanderig en corrupt. Haar beschrijving geeft Nigeria een gezicht, hoewel ik toch niet helemaal begrijp waarom ze terug wil naar haar geboorteland (zo westers ben ik blijkbaar ook wel weer). Tenslotte geeft het boek een intrigerend kijkje in het leven van migranten in Europa of Amerika die trachten met valse verzekeringspassen en schijnhuwelijken een leven op te bouwen. Het is zo’n boek waarbij je het idee hebt gereisd te hebben: naar Lagos, naar Baltimore en naar Londen. Dat is de kracht van literatuur: helemaal opgaan in een verhaal, een personage waar aan gehecht raakt door haar ogen de wereld bekijken en daardoor nieuwe dingen zien. Een heerlijke leeservaring!