Gister bevond ik in mij in Walhalla. Dit kleine theater op Katendrecht Rotterdam staat op de plek waar vroeger Dancing Walhalla gevestigd was (‘een roemrucht danspaleis waar voor de oorlog de voetjes van de vloer gingen op de tonen van een draaiorgel’). Het theater is volgens de website ‘een podium voor gevestigde namen en nieuw talent.’ Een bijzondere plek in mijn oude studentenstad. Hier kwamen vroeger de zeelui aan hun trekken. De namen van cafés verwijzen daarnaar. Restaurant ‘de matroos en het meisje’ en café  ‘de ouwehoer’.
Steven de Jong (28) stond gister op de planken met de reprise van zijn voorstelling Groots en meeslepend wil ik leven. Na een legendarische pizza, even verderop in Katendrecht te hebben gegeten, zat ik tussen fijne Goudse vrienden op de kleine tribune en begon Steven te vertellen over zijn liefde voor operette. Zijn oma was voor de oorlog varieté-artieste bij een Duits gezelschap. Hij liet een plaatje horen van het Wolgalied, gezongen door Richard Tauber. Vervolgens nam Steven ons mee naar Wenen, de bakermat van de operettemuziek. De acteur speelt alles zelf, en tovert –letterlijk uit een kartonnen doos- een geweldig decor tevoorschijn. Ik heb gelachen om het bizarre verhaal en grappige vondsten, genoten van zijn liedjes en van zijn talent. Geweldig als iemand zijn passie voor het één of ander –in dit geval operette- zo begeistert kan overbrengen. Operette (letterlijk: kleine opera) is een vorm van muziektheater die erg lijkt op opera waarbij de onderwerpen vaak minder serieus zijn. Zoals ook in de opera gaat het om de verhalen. Kijkend naar de operette van Steven moest ik denken aan de archetypen van Jung, waar ik laatst mijn lezing over hield. Ook in de operette zie je de archetypen voorbij komen die universeel zijn: de held, de schurk, de vader, de moeder, de geliefde. In deze versie staat de homosexuele liefde tussen Steven en prins Rudolf centraal. Ik heb nog nooit een man zo liefdevol zien kussen met een handpop ..