Ach! Wat was het weer fijn om op Oerol te zijn. Vier dagen theater, muziek, natuur en het eiland. We woonden dit jaar met z’n tweetjes in ons chalet op Midsland. Siem bleef op het vasteland en heeft de bloemetjes buiten gezet bij opa en oma. Wij bezochten minstens twee voorstellingen per dag: inspiratie opdoen high-speed dus. Met als hoogtepunten voor mij Orkater met Lutine (over een schip vol goud dat in 1799 zonk tussen Terschelling en Vlieland) en Ramkoers van BOT: ‘spectaculair muziektheater met grote machines en kleine liedjes’.

Natuurlijk gingen wij naar onze favoriet Collectief Walden met dit jaar de voorstelling Windstilleven. Collectief Walden is een groep jonge theatermakers bestaande uit een producent, filosoof, bioloog, een dramaturg en een acteur. Ik vind het geweldig mooi, intelligent, inventief belevingstheater.

Dit keer werd het fenomeen tijd belicht vanuit zowel natuurwetenschappelijk- (Albert Einstein) als filosofisch oogpunt (Henri Bergson). Bestaat er zoiets als filosofische tijd? Een tijd die niet slechts seconden telt maar hoe lang iets duurt? Volgens Bergson staat tegenover de kloktijd (le temps) van verstand en wetenschap de duur (la durée) van de intuïtie en filosofie. Einstein vond dat klinkklare onzin.

De ene groep werd opgesloten -met tribune en al- in een camera obscura. De andere groep liep met geluidsdempers op als een treintje door het duinlandschap. De jaren van je leven werden door paaltjes langs het duinpad gemarkeerd. Je mocht stilstaan bij het heden: in mijn geval bij paaltje 37. Een bijzondere sensatie zo geluidsdicht alleen met je eigen gedachten. En ook ontroerend wanneer je door ‘de jongeren’ wordt gepasseerd. Je jeugd trekt letterlijk aan je voorbij. De oudste man in onze rij vroeg ik na afloop hoe het voor hem was. Confronterend en mooi, was zijn antwoord. En hij ging Proust herlezen. Marcel Proust werd genoemd in de voorstelling. Deze acteur beschreef hoe zijn jeugdherinneringen terug kwamen nadat hij een Madeleine cakeje in de thee doopte en proefde. Ik geloof graag in de duree van Bergson. De filosofische tijd die mogelijk maakt dat het verleden nog altijd aanwezig is doordat je het kunt oproepen in je herinnering.
Deze Oerol zal ik mij in ieder geval hopelijk nog heel lang heugen. Bij het proeven van een stuk Fryske sûkerbôle komt alles vast en zeker weer boven..