Ik las ‘Om adem te kunnen halen’ van Christine Otten uit 2013. Het is een autobiografische roman over haar relatie met haar vader. Ergens in haar puberteit wordt haar vader voor het eerst opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis en daarna vermijdt ze het contact met hem. Bang om besmet te raken met zijn gekte. Totdat hij haar uitnodigt voor zijn 80e verjaardag. Ze besluit de banden aan te halen en een boek te schrijven.

Ik vond het geen makkelijk boek. Sommige hoofdstukken zijn uit het perspectief van vader geschreven, dan weer reis je met Christine mee naar de VS na 9/11 omdat ze onderzoek doet naar zwarte dichters (voor haar boek The Last Poets). Weer een hoofdstuk later zit je op de bank bij haar oom en tante in Deventer die stukjes familiegeschiedenis uit de doeken doen. Soms zijn er intense gevoelsreflecties, dan weer schrijft ze op afstandelijke toon.

Tijdens het lezen kreeg ik de indruk dat Otten dit boek heel graag wilde schrijven om met haar vader en zichzelf in het reine te komen. Een zoektocht en een poging om lucht te krijgen. De titel verwijst daar waarschijnlijk naar, maar klinkt niet lekker. Ook de voorkant van het boek kan ik duiden, maar doet wat geforceerd aan. Al met al een boek dat ik uitgelezen heb, maar niet helemaal bevredigend vond of beklijfde. Misschien gedij ik als lezer toch beter bij meer samenhang en verhaal.

Rob Schouten in Trouw is positief over het boek, maar noemt ook wel het fragmentarische aspect: “Ik denk dat je ‘Om adem te kunnen halen’ in zekere zin een muzikale, bluesy roman kunt noemen: meer stemming en impressionisme dan realisme en levensechtheid”