Een nieuwe bezigheid in corona-tijd is voor mij het luisteren van podcasts. Op een zondagse wandeling of onderweg in de trein luister ik bijvoorbeeld naar een gesprek met filosoof en schrijver Hein Stufken over de schaduwkant van de mens (podcast van De Verwondering). En nu ben ik helemaal ‘into klassieke muziek’. Ik ben natuurlijk een laatbloeier en beginneling op dat gebied, maar radio 4 biedt uitkomst..

Fieke de Boeck (31) redacteur van Avro-Tros werd uitgenodigd door haar nieuwe schoonouders om te komen luisteren naar een klassiek thuisconcert. Maar ze weet helemaal niks van klassieke muziek en vraagt daarom haar vriendin en klassiek-kenner Jet Berkhout (38) om een spoedcursus. De podcast ‘Beethoven is meer dan een hond’ biedt een mooie basis voor algemene ontwikkeling. Het bestaat uit 5 hoofdstukken die afzonderlijk beluisterd kunnen worden: muziekgeschiedenis, componisten, wie speelt wat (sterspelers), Greatest Hits en Etiquette.

Het is informatief, geestig, zit vol sappige anekdotes en er zit lekker veel vaart in. Daarbij is er een hele speellijst op spotify met alle stukken die voorbij komen in het verhaal van Fieke en Jet.

Ik ga indruk maken met mijn klassieke kennis bij de eerste de beste pub-quiz..

Wat een opluchting.

Donald Trump moet het Witte Huis verlaten. Ik hoop en verwacht dat er meer beschaving en empathie voor terug zal komen. Maar het zal geen makkelijke opgave zijn voor de nieuwe president Biden. Het is pijnlijk om te zien hoe diep verdeeld het land is. Het populisme is niet weg in de Verenigde Staten en ook niet in de wereld.

Afgelopen week kwam ik een tekst van Stef Bos tegen uit 2005. In het programma De Beste Zangers van afgelopen seizoen liet Stef Bos weer zien wat een goede tekstschrijver en zanger hij is. Het nummer ‘Het midden’ deel ik hier graag.

Biden is in ieder geval grijs, ik hoop dat hij ook wijs is.

Ik sta hier in het midden

De wereld om mij heen

De linkerkant is bloedeloos

En de rechterkant is leeg

Wat voor de ene liefde is

Is voor de ander haat

Alsof wij zijn vergeten

Dat het midden nog bestaat

Er is geen kant te kiezen

Ze maken ons wat wijs

Ze praten over zwart en wit

Maar wijsheid is vaak grijs

De een sterft voor een God

Die de ander dood verklaart

Alsof wij zijn vergeten

Dat het midden nog bestaat

Maar ik geloof

Ik geloof

Dat het midden bestaat

En de eenvoud gaat ten onder

In een zee van overvloed

De kudde zoekt een herder

En de wolven ruiken bloed

En de honger naar sensatie

Maakt een koning van een dwaas

Alsof we zijn vergeten

Dat het midden nog bestaat

Maar ik geloof

Ik geloof

Dat het midden bestaat

We zien ons zoeken naar een richting

We weten niet waarheen

We zijn te weinig samen

We zijn teveel alleen

En we sluiten onze poorten

Om te houden wat we hebben

We sluiten alles buiten

Alles wat ons nog kan redden

We zijn bang om te verliezen

Wat al lang verloren is

En we zien niet dat de weg naar buiten

Voor ons open ligt

En onze dromen zijn versleten

En de vreemdeling verdampt

We jagen door de straten

Van een uitgestorven stad

En we zoeken naar een richting

En we weten niet waarheen

We zijn te weinig samen

We zijn teveel alleen.

Dit jaar kunnen we geen herdenkingsbijeenkomst in Liduina houden. Als alternatief heb ik een boekje gemaakt voor alle familieleden van de –vele- mensen die we het afgelopen jaar verloren hebben. Met gedichten, persoonlijke woorden uit het gedenkboek, en een oproep om vanavond thuis een kaarsje te branden. Ook branden er kaarsen op het plein voor het verpleeghuis in de vorm van een hart. Deze foto kreeg ik van de avondzuster..

Als alles duister is

ontsteek dan een lichtend vuur

Dat nooit meer dooft,

Een vuur dat nooit meer dooft.

En ook op de begraafplaats in Gouda flikkert vanavond een dapper lichtje..

Gaan we nog Halloween vieren? vroeg Siem gister. Nee hoor, zei ik, dat doen ze alleen in Amerika. Bovendien hou ik niet griezelverhalen. De werkelijkheid is in deze tijd al griezelig genoeg dacht ik erbij -maar dat zei ik niet.

Halloween is afgeleid van All Hallows Eve; het is de avond voor Allerheiligen op 1 november. Men denkt dat het is afgeleid van het Keltische feest Samhain. De Kelten vierden de start van de winter, hun nieuwjaar, en ze geloofden dat de doden op die avond terugkwamen naar de aarde. Slechte geesten werden bang gemaakt met grote vuren en enge maskers.

Dat verkleden en die maskers zijn natuurlijk nog herkenbaar in het huidige feest. Kinderen zijn meestal nog koddig als spook of skelet. Maar volwassenen zien er uit alsof zij rechtstreeks uit een horror-film zijn gelopen. Ik kan er helemaal niets mee (met het hele genre horror trouwens niet).

Om toch een beetje aan Siems wensen tegemoet te komen, las ik gisteravond het verhaal ‘Griezelen’ van Kikker en Pad. Het zijn geweldige verhalen en illustraties van Arnold Lobel, die voor t eerst het in het Nederlands verschenen in 1979 –mijn geboortejaar.  Verhalen vol wijsheid. En zo schattig. Daar is niks horror aan:

Het was een koude donkere avond

‘Luister eens naar de wind

die huilt in de bomen’, zei Kikker

‘Het is echt weer voor een spookverhaal.’

Pad kroop dieper weg in zijn stoel.

‘Pad’, vroeg Kikker,

‘Vind jij het niet leuk om bang te zijn?

Vind jij het niet leuk om te griezelen?’

‘Nou, leuk is anders’ zei Pad.

Kijk, met Pad kan ik praten.

Vrijdag hebben we afscheid genomen van onze allerliefste (schoon-)vader en opa Leen. Wat zullen we hem missen. Leen was een man van weinig woorden, zorgzaam en eerlijk. En zeer geliefd. Het was ook niet moeilijk om van hem te houden.

Siem en opa hadden vanaf het begin een hechte band. De enige die Siem moeiteloos in slaap kreeg was opa Leen, met zijn rust en tomeloze geduld. Samen in de tuin werken, samen spelen, en heel veel kroelen.

Siem vertelde me vorige week dat het kloppen van je hart eigenlijk het kloppen van je geest is. Als je hart niet meer klopt, gaat het deurtje open en kan je geest eruit vliegen. Ik heb Leen Siems’ filosofie nog verteld. Hij knikte instemmend.

Wij moesten hem loslaten, zodat zijn geest kan vliegen.

Goede reis lieve Leen. Adieu

Kijk,
ik weet het niet
ik was nog nooit dood,
maar als je nou dood bent,
wat zie je dan
wat zie jij nu wat ik niet zie?
Want als de ogen zich sluiten
en het zicht naar binnen keert,
waar ben ik dan?
En jij?
En wij?

Kijk,
als ik die kurkentrekker pak,
die Zweedse van blank berken
en een fles rooie ontkurk,
dan zie ik jou voor me,
zoals je dat deed
je ogen,
je hand,
het glas.

Kijk,
dat wel
en de zon
een rooie bal over de heuvels
en de meeuw
een vliegende vlek in de zon
net als jij.

Bert Schierbeek